Сяджу я ў турме за рашоткай гады.
Узросшы на волі арол малады,
Друг сумны мой, машучы моцным крылом,
Крывавую страву клюе пад акном.
Клюе і кідае, глядзіць ён ў акно
I нібы задумаў са мною адно.
Завёць мяне крыкам, паглядам сваім
I хоча прамовіць: «Давай уляцім!
Мы – вольныя пціцы! Пара, брат, пара!
Туды, дзе за хмарай бялее гара,
Туды, дзе сінеюць марскія края,
Туды, дзе гуляем... сам вецер ды я».
|
|
